Krijimtari terësisht italiane në një nga lagjet më autentike pariziane Marais.Pronarët italianë, Marco Lobina, pronari i kompanisë REZINA, e specializuar në kërkimin dhe prodhimin e veshjeve me rrëshirë, dhe Isabella Errani e te njëjtës studio promocionale dhe zyrës së shtypit në nivel ndërkombëtar.Italianët Andrea Marcante dhe Adelaide Testa të studios së arkitekturës UdA të Torinos dhe mjeshtrit e dekoratorët e transferuar në Paris, i kanë dhënë një pamje tjetër një hapësirë ​​tashmë interesante.
"Ne kemi zgjedhur Marais e lartë për arsye se ajo është një zonë ende e paprekur," shpjegon Isabella," në rrugët e ngushta me dyqane të artizanëve ose të artistëve akoma jo në modë ndihet një ajër i veçantë. Pallati, me oborrin e tij elegant të brendshëm dhe shkallët madhështore, për ne përfaqëson 100% të shpirtit parizian. Pjesa e brendshme, si rezultat i ndarjes së një apartamenti më të madh, përbëhej nga dy dhoma dhe një pjesë e korridorit të vjetër, dhe nuk të lejonte shumë mundësi.Por drita që depërtonte nga dritaret në rrugë dhe në oborr që pushtonte hapësirën ​​boshe dhe siguria absolute se arkitektët përpara të pamundurës do të shprehnin akoma dhe me shumë kreativitet ndikuan në zgjedhjen tonë, pothuajse të menjëhershme. "
Marrëdhënia midis klientëve dhe studios është e gjatë: banesa e parë dhe e fundit në Torino e çiftit mbajnë firmën e studios Uda Torino. Duke qënë gjithmonë në kërkim të zgjidhjeve të reja estetike dhe strukturore Marco Lobina bashkëpunon shpesh me Andrea Marcante dhe Adelaide Testa."Ne kemi punuar për çështjen e planit të lirë dhe artikulimin e hapësirës në një ambient (60 m²) me disa kufizime mjaft karakteristike, si anën e gjatë të verbër, dhe zhvillimin në thellësi të banesës," shpjegojnë arkitektët.
"Përmes një sistemi të pakufizuar të marrëdhënieve, partneritetit publik-privat, dispozita e re në zonat dhe funksionet mbivendoset mbi sekuencën origjinale të mjediseve që vihet re nga kornizat rrethues dhe dekorime prej llaçi në tavane. Një lloj i arkitekturës së brendshme autonome përfshin të gjitha funksionet dhe me volumet e saj të pakapshme të kujton peisazhet urbane të qytetit. Ky vëllim qendror që përfshin banjon, kuzhinën, dhomë e lavanderisë dhe garderobën është realizuar në Itali, montuar në kompani dhe pastaj është transportuar për në Paris për të zvogëluar kostot dhe kohën.Struktura e përbërë prej druri nga brenda, e mbuluar nga jashtë me lis dhe e dizenjuar është rezultat i një projekti eksperimental i zhvilluar tërësisht me Sergio Perreron.Në kuzhinë alternohen pjesë prej druri të errta dhe të bardha si ndarja në të cilën është mbështetur stoli që fsheh pjesën e pjekjes.Projekti synon që të tregojë një transformim në mënyrën se si duhet interpretuar dhe jetuar në ambientin e shtëpisë, ku mobiljet dhe hapësirat duhet të shërbejnë për diçka tjetër nga ajo që duket."
Pra, mikro-arkitektura prej lëkure të dekoruar, që është frymëzuar nga kasollja poshtë tre lisave ku jeton gjyshja e Kësulkuqes, bën që vendi i fshehjes së ujkut të keq të kthehet në elementin surprizë nga ku në banesë të dalin kabinetë me dyer që përmbajnë mure ndarëse, shkallë që iu afrohen dritareve dhe të çojnë në banjo, kuzhinë e hapur në dhomën e pritjes ku janë të vendosura tavolina dhe karrike per drekën dhe madje si me magji fshehin dhe lavanderi super-teknologjike.